در ایران مردم مستقیماً به شخص مورد نظر خودشان رأی می دهند و بسیاری از مردم در هنگام رای ملاحظات حزبی و گروهی را لحاظ نمی کنند. در آمریکا مردم با واسطه رای میدهند و ملاحظات حزبی و گروهی بسیار مورد توجه است.
در ایران بسیاری از مردم به دلیل وظیفه و تکلیف شرعی به پای صندوق های رای رفته و رآی خود را به صندوق می اندازند البته تثبیت یا تغییر آینده کشور نیز مورد توجه است. اما در آمریکا بسیاری از رأی دهندگان تحت تأثیر جو و تبلیغات به رآی گیری تشویق می شوند.
به همین دلیل درصد تعداد آرای باطله در ایران بسیار بالاتر از آمریکا ست. زیرا که در آمریکا مردم به خاطر شخص یا حزب رآی می دهند ، اما در ایران مردم به خاطر وظیفه دینی و شرعی رأی می دهند و زمانیکه نتوانند شخص اصلح را برگزینند در برگه رأی نام مبارک امام زمان را می نویسند.
گر چه رأی دادن یک الزام و یک وظیفه شرعی است اما دلیل عدم اطمینان مردم نسبت به کاندیداتورها بیشتر به دلیل نوع تبلیغات است. کاندیداتورها و در واقع افرادیکه تبلیغات انتخاباتی را تنظیم می کنند در ایران بیشتر به ظواهر فرد پرداخته و کمی راجع به زندگی نامه کاندیداتور انتخاباتی می پردازند و هیچ اشاره ای به افکار فرد نمی شود.
در یک انتخابات واقعی بایستی فرد انتخاب شده از لحاظ تفکر طوری باشد که نماینده و نمونه طرز تفکر اکثریت مردم آن جامعه باشد.
نشر افکار شخصی کاندیداتور انتخاباتی و صراحت لهجه و اعتماد و اطمینان متقابل مردم و کاندیداتور خود باعث تشویق بیشتر مردم به شرکت در انتخابات و تولید یک برگه رأی قطعی و مطمئن خواهد شد.
اما در آمریکا و بسیاری از کشورها حضور حداکثری و درصد حضور مردم در پای صندوق های رأی نشانه مقبولیت حکومت و تفکر حکومتی حاکم و نوع حقوقی حکومت حاکم و تأیید مردم نسبت به حکومت است.
در ایران این مطلب اصلاً لحاظ نیست و مردم چه قبل از انتخابات و چه بعد از انتخابات و چه هین انتخابات ، صرفاً برای تأیید مشروعیت حکومت به پای صندوق رای نمی روند بلکه مردم به خاطر وظیفه شرعی و قانونی و حق قانونی شرکت در انتخابات به پای صندوق ها می روند.
تفکر مسئله مشروعیت حکومت در انتخابات های گذشته ایران مطرح نبوده است و بلکه بیشتر احساس مشارکت در ایجاد و ساخت آینده مطرح بوده است.
گر چه در آمریکا مردم بیشتر تحت تبلیغات حزب شخصی خود و جو انتخابات هیجان زده شده ولیکن حق رآی را واجب نمی دانند.
اما مهمترین تفاوت انتخابات ایران و آمریکا در استقلال خارجی آن است. جمهوری اسلامی ایران از همان آغاز با شعار نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی پا گرفت و ادامه داد. گر چه ایالات متحده نیز در سال 1972 با شعار استقلال متولد شد. اما از حدود سال 1948 عملا زیر نظر حکومت جعلی اسرائیل فعالیت می کند و رئیس جمهور آینده آمریکا در تل آویو انتخاب می شود.