همه به این باور رسیده اند: اسد سقوط نمی کند.

  کسانی که اوضاع سوریه را از نزدیک پیگیری می کنند می گویند که سرنگونی نظام اسد تا کنون تحقق نیافته و توانسته است از ابزار نظامی به رغم خون های بسیاری که ریخته شده و ویرانی هایی که در بسیاری از مناطق سوریه به بار آمده برای حفظ بقای خود استفاده کند. از این رو جامعه عربی و جامعه بین المللی به این نتیجه رسیده است که باید برای حل مساله سوریه و جلوگیری از خونریزی های بیشتر و حفظ مصالح حیاتی و استراتژیک منطقه ای و بین المللی به دنبال یافتن راه های مسالمت آمیز باشد. در چنین حالتی امکان استفاده از حق وتو در شورای امنیت هم وجود ندارد چرا که اخیرا کشورهای عضو شورای امنیتی از حکومت بشار اسد حمایت قاطعی به عمل آوردند برای این که منافعشان با منافع سوریه گره خورده است و کاری هم به مصالح ملت سوریه ندارند. این تلاقی سیاسی در برخی موارد با مصالح غرب به ویژه امریکا نیز مقارن شده است. و گرنه امریکا هیچ گاه نه محلی به حساسیت های روسیه "این کشور بزرگ" سابق و نه به تلاش های چین که می خواهد قدرت بزرگ جهان شود، داده است. در چنین وضعیتی می توانیم نتیجه بگیریم که مصالح حیاتی غرب به خطر افتاده و این مساله باعث شده است که به فکر یافتن راه حلی غیر از گزینه نظامی برای سوریه باشد. یکی از دلایل آن می تواند این حقیقت باشد که روسیه و چین از قدرت کافی برای رویارویی با آنها در سوریه برخوردارند و در این زمینه هم می توانند موفق شوند اگر چه حتی این موفقیت جزئی باشد.

کسانی که از نزدیک موضوع سوریه و تظاهرات در آن را پیگیری می کنند، می گویند که دستوراتی که به ارتش سوریه برای استفاده از سلاح سنگین داده شده نمی تواند تظاهرات مردمی معترضان را پایان دهد. چرا که اگر بنا بود چنین برخوردی با اعتراض ها بدین شیوه پایان بگیرد همان روز اول که تظاهرات شروع شد پایان می یافت. البته اگر از روز اول از چنین برخوردی استفاده می شد ملت سوریه همگی علیه بشار اسد می شدند و جهان او را به عنوان جنایتکار می شناخت و علیه او قضایی، سیاسی، حقوقی و نظامی وارد عمل می شد. آن گاه دیگر حمایت کنندگان از اسد نیز نمی توانستند به حمایت از او برخیزند. چرا که در جهان این گونه رایج می شد که نظامی هست که ملتش را سر می برد. حکومت سوریه این حقیقت را هم خوب می داند که اگر به چنین اقدامی مبادرت بورزد جهان فورا علیهش وارد عمل خواهد شد و از طریق رسانه های جمعی همه گونه عملی را علیهش سازمان دهی خواهد کرد. نظام اسد خوب می داند که وضعیتی مثل 1982 دیگر هرگز تکرار نخواهد شد.

درباره ارتش عقیدتی و وجود حکومتی که مانع نفوذ اسرائیل در منطقه شده یعنی موضوعی که باعث بقای حکومت 41 ساله اسد شده است، به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران دیگر چنین نظریه ای نه در داخل و نه در خارج سوریه کسی را قانع نمی کند. اکنون بسیاری می گویند که حکومتی که با قلع و قمع و کشتار می خواهد بر مردم حکومت و بقای خود را تضمین کند دیگر مشروعیت ایستادن در خط مقدم مقاومت را هم ندارد. از سویی عده ای نیز می گویند که حزب بعث و افرادی که صحبت از قومیت عربی می زنند نیز از پس گرفتن اراضی اشغالی از صهیونیست ها بر نیامده اند. آنها همچنین می گویند که این رژیم نتوانسته زندگی آزاد برای شهرندانش مهیا کند، کرامت انسانی آنها را از بین برده است، اقتصادشان شکوفا نیست و نظام دموکراتیک ندارند. وحدت عربی را به رغم دادن شعارهای پان عربیستی منبعث از اندیشه های بعثی فراهم نکرده و از قضیه فلسطین و صهیونیست ها تنها برای حفظ قدرت استفاده کرده است. مردم تا آخر کنار نظام ایستاده اند ولی تا کنون هیچ چیز به دست نیاورده اند.

اما درباره بهانه های دیگر، افراد نزدیک به دمشق می گویند که ترکیه می خواهد از طریق سوریه بر اعراب مسلط شود و برای رسیدن به این هدف حتی حاضر است که دخالت نظامی در سوریه را عملی کند. آنها بر این باورند که آنکارای حزب عدالت و توسعه بر این اعتقاد است که هدایت رهبری مواضع ضد اسد از یک سو نزد مردم این کشور غرور ایجاد می کند و از سوی دیگر با رساندن اسلام گرایان به قدرت از راه های دموکراتیک نقش منطقه ای بزرگی برای شان رقم خواهد زد. درباره مواضع روسیه و چین نیز می گویند که مواضع آنها با توجه به مصالحشان قابل تعدیل است.

اما درباره این که مردم سوریه خود اخوان المسلمین را رد می کنند، نیز این افراد می گویند: تعداد افرادی که در سوریه کشته شده اند تا کنون از مصر و تونس و دیگر کشورهای عربی مشابه همین وضعیت بیشتر بوده است. اکنون برای مردم سوریه آن چه مهم است یافتن راهی برای پایان دادن به این بحران خطرناک و ایجاد خط پایانی برای کشتار است. 

منبع: مقاومت اسلامی