اصل پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و تشکیک شیوخ

در زمان غیبت حضرت ولی عصر «عجل الله تعالی فرجه الشریف» در جمهوری اسلامی ایران ولایت امر بر عهده فقیه عادل وبا تقوی، آگاه به زمان، شجاع، مدیر و مدبر است که طبق اصل یکصد و هفتم عهده دار آن می گردد. نکته : اشکالاتی بر منطق استکبارپذیرانه شیخ محمود حلبی [محمدذاکر تولایی] وجود دارد. موسس انجمن [خیریه!] مهدویه حجتیه پس از شکست در انتخابات نمایندگی مجلس دچار شکست روحی شد و پس از آن هر تلاشی را در جهت بهبود وضع موجود بی اثر دانسته و گفت : خون شهیدان انقلاب اسلامی هدر است. و انقلاب اسلامی به موفقیتی دست نمی یابد. اما امام خمینی بدون توجه به عقاید این فرد افسرده به مبارزه انقلابی خود ادامه داد و برخلاف انتظار حجتیه ای ها ؛ انقلاب اسلامی به پیروزی رسید. شیخ پس از پیروزی انقلاب مدتی با انقلاب همنوایی کرد ، ولی مجدداً ولایت فقیه را زیر سوال برد و اعلام نمود رهبری جامعه اسلامی فقط در دست امام زمان است و هیچ شخص دیگری به غیر از امام زمان نمی تواند شخص اول کشور ایران باشد. اما چندین اشکال در این تز شیخ وجود دارد. تجزیه و تحلیل این تز شیخ برعهده متخصصان و کارشناسان مربوطه می باشد. اما یک اشکال هم ما نیز بر این تز می گیریم: اول : سرزمین ایران؛ همه ی سرزمین های اسلامی نیست، بلکه فقط قسمتی از سرزمین های اسلامی است. امام زمان فرمانروای کل کره زمین است. دوم : پیامبر اسلام وقتی به غزوات می رفتند، شخصی را به عنوان جانشین درمدینه می گذاشتند و تا شهر و حکومت اسلامی بدون سرپرست نماند. متاسفانه پیروان شیخ یک تضاد عجیب را قبول کرده اند : از یک طرف ایجاد حکومت اسلامی را حرام و ناپسند می دانند یعنی در واقع هر گونه تلاشی را در جهت ایجاد حکومت در زمان غیبت نادرست می پندارند، و از طرف دیگر تسلط کفار و مستکبران و هارون الرشید ها را بر جامعه اسلامی روا می دانند. یعنی با تداوم جمهوری اسلامی مخالفند اما با مسعتمره انگلیس شدن ایران موافقند.